Cukrzyca to choroba metaboliczna, która powoduje wysoki poziom cukru we krwi. Insulina – hormon, wytwarzany przez trzustkę – przenosi glukozę z krwi do komórek, gdzie jest przechowywana lub wykorzystywana jako energia. Z biegiem czasu zbyt duża ilość cukru krążąca w naczyniach krwionośnych może powodować problemy zdrowotne. Chociaż na schorzenie to nie ma lekarstwa, możesz podjąć kroki, aby ją kontrolować i zachować zdrowie.
Istnieją dwa główne rodzaje cukrzycy
Cukrzyca typu 1 to taka, gdzie układ odpornościowy organizmu atakuje i niszczy komórki produkujące insulinę. Jest zwykle diagnozowana u dzieci i młodych dorosłych, chociaż może pojawić się w każdym wieku. Osoby z tą cukrzycą muszą codziennie przyjmować insulinę, aby przeżyć. Z cukrzycą typu 2 mamy do czynienia, gdy organizm nie wytwarza wystarczającej ilości insuliny lub komórki organizmu nie reagują na nią. Można zachorować na nią w każdym wieku, nawet w dzieciństwie. Jednak ten typ cukrzycy występuje najczęściej u osób w średnim i starszym wieku – jest zdecydowanie bardziej powszechny niż pierwszy rodzaj. Ponadto, wyróżniamy cukrzycę ciążową. Rozwija się u niektórych kobiet w ciąży. W większości przypadków ten typ ustępuje po urodzeniu dziecka. Jeśli jednak kobieta miała cukrzycę ciążową, ma większe szanse na zachorowanie na drugi rodzaj tej choroby w późniejszym etapie życia. Czasami cukrzyca zdiagnozowana w czasie ciąży jest w rzeczywistości cukrzycą typu 2.
Stan przedcukrzycowy
Dodatkowo, istnieje stan przedcukrzycowy. Mówimy o nim, gdy poziom cukru we krwi zwykle mieści się
w zakresie od 100 do 125 miligramów na decylitr (mg/dl). Normalny poziom cukru we krwi waha się między 70 a 99 mg/dl, podczas gdy osoba z cukrzycą będzie miała poziom cukru we krwi na czczo wyższy niż 126 mg/dl. Stan przedcukrzycowy oznacza, że poziom glukozy we krwi jest wyższy niż zwykle, ale nie tak wysoki, aby stanowił
o cukrzycy. Osoby z tym rozpoznaniem są jednak zagrożone rozwojem cukrzycy typu 2, chociaż zwykle nie doświadczają objawów pełnej cukrzycy.
Czynniki ryzyka
Czynniki ryzyka stanu przedcukrzycowego i cukrzycy typu 2 są podobne. Zawierają:
• nadwagę lub otyłość;
• rodzinną historię cukrzycy;
• poziom cholesterolu o wysokiej gęstości (HDL) niższy niż 40 mg/dl;
• wysokie ciśnienie krwi lub nadciśnienie tętnicze;
• cukrzycę ciążową lub poród dziecka o masie urodzeniowej powyżej 4 kilogramów;
• zespół policystycznych jajników (PCOS);
• wiek powyżej 45 lat;
• siedzący tryb życia.
Jakie są objawy cukrzycy?
Objawy cukrzycy typu 1 mogą obejmować:
• skrajny głód,
• zwiększone pragnienie,
• niezamierzona utrata wagi,
• częste oddawanie moczu,
• rozmyty obraz,
• przewlekłe zmęczenie,
• nieuzasadnione zmiany nastroju.
Objawy cukrzycy typu 2 mogą obejmować elementy podobne jak w cukrzycy typu 1, jednakże zawierają także:
• owrzodzenia, które wolno się goją,
• nawracające infekcje.
Dzieje się tak, ponieważ podwyższony poziom glukozy utrudnia organizmowi gojenie się.
Życie z cukrzycą
Jeśli zdiagnozowano u Ciebie cukrzycę, musisz zdrowo się odżywiać , regularnie ćwiczyć i przeprowadzać regularne badania krwi, aby upewnić się, że poziom glukozy we krwi pozostaje zrównoważony. Powinieneś dbać o utrzymywanie prawidłowej wagi oraz stosowanie zbilansowanej diety. Osoby, u których zdiagnozowano cukrzycę typu 1, wymagają również regularnych zastrzyków insuliny do końca życia. Natomiast w przypadku cukrzycy typu 2, która jest stanem postępującym, może być konieczne regularne stosowanie leków, zwykle w postaci tabletek.
Cukrzycy typu 1 nie można zapobiec, ponieważ jest spowodowana problemem z układem odpornościowym. Niektóre przyczyny cukrzycy typu 2, takie jak geny lub wiek, również nie są pod Twoją kontrolą. Jednak wiele innych czynników ryzyka cukrzycy możesz kontrolować. Większość strategii zapobiegania cukrzycy polega na wprowadzeniu prostych zmian w diecie i aktywności fizycznej. Przeznacz co najmniej 150 minut tygodniowo na ćwiczenia aerobowe, takie jak spacery lub jazda na rowerze. Wyeliminuj z diety tłuszcze nasycone i trans , a także rafinowane węglowodany. Jedz więcej warzyw i produktów pełnoziarnistych, a same porcje posiłków niech będą mniejsze.
