Gdy dziecko boli ząb – idziemy z nim do stomatologa. Gdy zaczyna mieć problemy w szkole i z rówieśnikami, staje się agresywne, moczy się w nocy co wtedy? Kiedy należy pomyśleć o wizycie dziecka u psychologa, na jakie symptomy zwracać uwagę i co to oznacza dla rodziców?
Zdaniem psychologów nie ma idealnego przypadku tak, jak nie ma ustalonego wieku, w jakim powinna odbyć się pierwsza wizyta dziecka u terapeuty. Ich zdaniem wskazania mogą objąć już niemowlę, które nie podejmuje prób gaworzenia lub prostej werbalizacji, oddycha przez usta, bądź które nie reaguje na mowę oraz dźwięki otoczenia. W takiej sytuacji wskazana jest konsultacja u logopedy z uwagi na ogromne znaczenie rozwoju mowy w pierwszych latach życia dziecka.
W jakich sytuacjach szukać pomocy?
- problemy z koncentracją uwagi i dysleksja,
- nadmierna ruchliwość, trudności z koordynacją ruchową bądź niechęć do jakiejkolwiek aktywności, również do zabaw,
- brak motywacji do nauki szkolnej i trudności w tym zakresie,
- problemy w relacjach z otoczeniem,
- problemy wychowawcze,
- agresja i wybuchy złości,
- objawy nerwicowe, którym towarzyszą problemy zdrowotne o niewyjaśnionym przez lekarzy podłożu (alergie, bóle brzucha),
- anoreksja, bulimia u nastolatków,
- ataki lęku.
Wychwycenie powyższych zmian u swojego dziecka bądź niepokojących objawów jest najlepszym wskazaniem do spotkania z psychologiem, podkreśla mgr Aldona Sternowska, która w Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej analizuje potrzeby rozwojowe i edukacyjne dzieci w kilku grupach wiekowych: 2-4 lat, 5-6 lat, 7-10 lat, 11-13 lat oraz młodzieży w wieku gimnazjalnym i szkół ponadgimnazjalnych.
Spotkanie z psychologiem
Powielający się schemat jednego lub kilku z powyższych zachowań jest jednoznacznym sygnałem dla rodzica, aby zwrócić się z dzieckiem do psychologa, co wcale nie musi oznaczać długiej terapii i zdarza się, że wystarcza jednorazowa konsultacja. Zwykle jednak problem wymaga rozpoznania i ustalenia źródła kłopotów młodego pacjenta, a wizytę z dzieckiem może poprzedzić indywidualna konsultacja rodzica. Niekiedy wskazane są spotkania z rodziną, gdyż im młodsze dziecko, tym bardziej jego problem odzwierciedla problem rodziców.
Co na to rodzice?
Pomimo społecznego lęku, jaki stale budzą wizyty u psychologa, dziś już coraz mniej osób wykazuje opór związany z tego rodzaju terapią, zwłaszcza ze strony rodziców, co ma związek z rosnącą świadomością takich potrzeb. Nie zawsze jednak udaje się wyłapać ważny ku temu objaw, nie każdy również jest wskazaniem do konsultacji. Istotą jest jednak czujność i otwartość rodziców, którzy niekiedy z obawy, że utracą pewnego rodzaju autorytarność, mogą nieświadomie odrzucać problem swojego dziecka.
